Libra - życie to oczekiwanie

Nadchodzi zima. Powoli lecz nieustannie. Liście, choć jeszcze na drzewach, mienią się czerwienią i żółcią, trawa brązowieje , a słońce zamiast grzać, daje tylko złudne ciepło. Zima ..to już chyba druga ..a może trzecia? Bo pierwsza była już dawno temu ...tak dawno ..

Dawno temu ... ale wcale nie za siedmioma górami, nie za lasem .. Dawno temu w ciepłym kącie budy na zwykłej miejskiej posesji, narodziło się życie. Pewnego późno letniego poranka Duże czarne oczy patrzyły z czułością w malutką, mokrą jeszcze kulkę. Ślepą, głuchą i taką bezbronną. Ciepły język rozgrzewał małe ciałko i pobudzał. Ślepy pyszczek Czarnej Kulki wtulił się w brzuch mamy i jedząc, zasnął .. Słońce wciąż grzało świat.

Cisza ...

noc ...

Czarna kulka spała przy boku matki, która nie spuszczała jej z oka. Wystarczył jeden pisk, a rodzicielka była już na nogach, gotowa bronić swego dziecka. Kuleczka. O brzasku, gdy dzień się narodził Kulka po raz pierwszy ujrzała świat ..zachwycona chciała za wszelką cenę iść w stronę światła - wyjścia z ciepłej budy, ale jak tylko zrobiła krok od razu lądowała w pysku matki i była delikatnie odkładana w kąt budy. Jeszcze nie czas - mówiły czarne oczy, świat jest niebezpieczny, jeszcze nie czas ...

Jeszcze nie czas .. mimo to matka czasem znikała, a gdy wracała przynosiła jedzenie. Za to, za budą nadeszła jesień. coraz zimniejsze noce, chłodny wiatr i nagle okazało się, że na głowę Kulki kapie woda! to deszcz znalazł przejście przez dach ... Matka wracała mokra, czasem nic ze sobą nie miała, ale już sama jej obecność rozgrzewała zmarznięte ciałko, a mleko, choć było go mało, napełniało głodny brzuszek ...Kulka już nie chciała opuszczać budy ... świat za budą jest zły - mówiły ukochane Czarne Oczy, ale musimy w nim żyć ..tylko jeszcze nie czas ...

Nadszedł dzień, który stał się nowym początkiem .. dzień tragedii i złudnych nadziei. Padał deszcz, w budzie prawie na równi, jak po za nią. A w brzuchach hulał wiatr nie mniejszy niż ten prawdziwy ... I tym razem Kulka została, gdy matka poszła po jedzenie. Godzinami wpatrywała się w wyjście z budy - na każdy szmer podrywała się na łapki - mama? pytała cicho ....ale to nigdy nie była ona ...nadeszła noc. Zimna, mokra i pierwsza bez matki u boku. Gdyby nie wiatr i deszcz słychać by było głośne kwilenie ...jak małego dziecka. Ale nikt nie słyszał ...Nikt ..Nadszedł szary poranek. cisza ...cały kolejny dzień cisza ...Druga samotna noc ....matka nie wróciła ..Kulka tęskniła do jej mokrego nosa, czarnych oczu patrzących z miłością ...do ciepła jej ciała....kolejna noc, w której samotna dusza dziecka płakała i nikt jej nie słyszał. 

Jesienny czas. słońce wstało, jak gdyby nigdy nic, tylko trochę mniej chętnie. Wraz z promieniami obudziła się mała sierota. Po raz pierwszy wyjrzała z budy. Z wielką trwogą spojrzała na świat na zewnątrz. Wokół widziała tylko szarobure chaszcze, a gdy nastawiła uszu usłyszała ciągły szum ..krok w przód, krok w tył ...matki nie było ... zaskomliła cicho. ...ktoś to skomlenie usłyszał i tylko to uratowało życie ...to niechciane, urodzone na opuszczonej posesji.

To było dawno temu. Kulka dorosła, Gdyby mogła zobaczyć swoje odbicie, ujrzała by w sobie swą matkę. te piękne czarne oczy ...i mokry nos na czarnym pyszczku. Ale nigdy nie zobaczyła swego odbicia. Nigdy również nie poznała świata. Mając kilka miesięcy, wtedy gdy jej mama nie wróciła trafiła tutaj ...gdzie nie ma budy, w której można się schronić ...choć dach nie przecieka. Gdzie jest jedzenie, ale nie ma ...nie ma uczuć. Gdzie przed sobą widzi się kraty, za sobą kraty, a wokół dziesiątki psich oczu. Smutnych, zrezygnowanych ...i słyszy się tęsknotę w ich wyciu. Tęsknotę za Człowiekiem, wolnością i domem. 
Z początku pytała Kulka innych - co to za miejsce? Co to dom? Ale pomimo tłumaczeń, nie potrafiła tego pojąć. Dom, rodzina? To coś jak buda i mama ... - opowiedział jej kiedyś stary pies. To, to dla kogo żyjemy. - wtedy Kulka pojęła ... i zrozumiała smutek tych wszystkich psów. A ciemną nocą, budziła się i skamlała ... i tęskniła, tęskniła do czarnych oczu i mokrego nosa. Ten sam starszy pies powiedział jej, że tylko Człowiek może ją stąd zabrać. Musi zrobić wszystko by sprawić, że człowiek na nią spojrzy, a wtedy machnąć ogonem i popatrzyć się tak, by zajrzeć do jego serca ....

Przez kolejne pory roku widziała jak psy przychodzą i odchodzą .. Widziała szczęście w pyszczkach tych co odchodzili z ludźmi i ten na nowo rozpalony żar w oczach ... ale na nią nikt nie zwracał uwagi. Nie rozumiała dlaczego ... czasem wydawało jej się , że ktoś na nią spojrzał, machała wtedy szalenie ogonem ...ale zawsze przechodzili dalej. Więc przestała już nim machać ..jaki w tym sens?

Pewnego dnia, gdy słońce stało wysoko na niebie, ktoś obcy podszedł do krat. Nawet na niego nie spojrzała. Ale on nie odchodził. Otworzył drzwi i przypiął jej coś na szyi. Lekko pociągnął, zachęcił głosem. Wstała .. po raz pierwszy od kilku miesięcy wyszła po za kraty. Po raz pierwszy dotknęła łapami śniegu. Patrzyła się z narastającą ciekawością na świat. Chciała biec przed siebie. Gnać jak ten wiatr! ale po kilku krokach poczuła szarpnięcie i poleciała do tyłu ..sznurek ..nie jest wolna ... Wtedy dopiero spojrzała na człowieka. Uśmiechał się do niej, coś mówił. ... a potem poszli, powoli, by mogła wszystko obejrzeć z bliska. Myślała że wszystko będzie już lepsze. Że życie do niej wróciło, a tego człowieka przysłała mama, by ją stąd zabrał ... jednak spacer się skończył, a droga pozostałą tylko jedna - spowrotem do celi.

Sytuacja się powtarzała. Sunia oczekiwała tych dwóch dni, w których człowiek po nią przychodzi. dni w których mogła biegać, bawić się - zabawa okazała się najlepsza! Dni w których czas ruszał i aż za szybko mijał. Dni, które trwają do dziś. Choć zbliża się kolejna zima. Wiele psów opuściło gmach schroniska, a Sunia - Libra - wciąż tam czeka.

Czeka aż ktoś ją zabierze, pokaże co to rodzina, dom i miłość.

Czeka ... a jej młode serce wciąż wierzy w słowa starego psa i sprawia, że jej ogon nieśmiało macha na widok człowieka - bo może to on? może własnie ten KTOŚ ją zabierze ...Tylko ile jeszcze ma czekać? Ile ludzi ma ją minąć bez jednego spojrzenia?

Libra wciąż czeka na dom. Więcej informacji o niej znajdziecie TUTAJ.