Dzielny Fenris

W stosunku do psów bywa różnie. Kto z nas lubi każdego? Kto nie miałby ochoty czasem komuś powiedzieć w twarz co myśli ale mu nie wypada? Fen nie ma zahamowań w tym względzie. Jak któryś z kolegów mu się nie spodoba to mu to powie. Nawet pokaże. Ale nie jest skory do bójek. Ostrzega, czasem poszczeka, niekiedy pokażę zęby - mimo to łatwo go odwołać i skierować jego myśli na inny tor.

Za to suczki, ten kawaler, uwielbia! Każdą będzie adorować i życie za nie odda! 

Kiedy razem spacerujemy, nie ważne czy idziemy sami, czy w większej grupie z innymi psami, Fen mało zwraca uwagi na psich kolegów gdy idzie. Razem z nimi obwąchuje krzaki, drzewa i nie ma pomiędzy pobratymcami spięć. Ważniejszy wtedy jest spacer, od tego co inni myślą, co robią i czy czasem nie zachodzą mu za skórę. 

Spacerów już kilka za nami. Wiele jeszcze nas czeka. Póki Fen nie znajdzie domu, będziemy chodzić tak często, jak to tylko będzie możliwe, czyli jak los da to dwa razy w tygodniu. 

Fen czeka na te dwa dni. Czeka z nadzieją, że kiedyś po spacerze nie wróci do kojca! Czeka na słowa - chodź ze mną!

Pożegnalna pieśń Fenrisa

Umierać w samotności...będąc niechcianym, zapomnianym, umierać nie należąc do nikogo, to najgorsza ze śmierci...

Śmierć w zapomnieniu. Śmierć za życia...I nikt nie zapłacze. NIKT nie wspomni, nie zatęskni, nikomu łza z oka nie spłynie.

Taka śmierć czai się na mnie, tuż za rogiem, w każdym półcieniu, w niedopowiedzianych słowach, a nawet w promieniach słońca. Śmierć, to jedyny byt, który na mnie czeka. Czeka na jeden nieprzemyślany ruch, na chwilę zwątpienia. A gdy to nastąpi to pokaże mi się, a ja z Nią pójdę. Bo tylko Ona wyciągnie do mnie rękę, tylko Ona...Świat o mnie zapomni, Śmierć nie.

A to wszystko dlatego, że człowiek zostawił mnie na drodze. Samego. Zapomniał o mnie. Wyrzucił mnie nie tylko z pamięci, ale i z serca, a wraz z tym zgubił moją wiarę.

 Jeszcze tak naprawdę nie umieram. Żyję...ale co to za życie? Samotne dni, gdy wokół tyle cierpienia. Smutny czas, zimno – nawet wtedy gdy słońce jasno świeciło na niebie. Ciemno wokół, światło nadziei już zgasło.

Jestem chory. Mam szansę wyzdrowieć...ale to szanse nikłe, póki jestem tutaj. Dopóki nie znajdzie się ktoś, kto pomoże, zabierze stąd, nigdy nie będę zdrów, a któregoś dnia się poddam...i pójdę za Śmiercią w wieczną ciemność. Albo mnie zabiją. Nie widząc sensu dalszej walki z moją chorobą. W imię wyższej idei – bym nie cierpiał. Ja zgodzę się z nimi. Niech zabijają. Niech kończy się to życie pełne tępego bólu. Bólu nie tylko fizycznego, ale i tego z popękanego serca.

 Jestem chory. Jakieś bakterie zaatakowały moje oczy. To boli i swędzi za razem. Nie mogę powstrzymać łap by nie drapać powiek, nie mogę pozbyć się pazurów bym nie ranił się znowu i znowu. Leki nic nie dają, bo jak mają pomóc kiedy brak nadziei? Każdego dnia jest gorzej...

 Ale czasem słyszę jak ktoś powie – Fenris, chłopcze, nie poddawaj się. I chce usłuchać tego głosu. Więc walczę! Żyję! I każdego dnia proszę Los by zesłał na mą drogę człowieka. Człowieka, który pomoże, zabierze do siebie, wyleczy!

I odegna ode mnie Śmierć...W zamian dostanie moja miłość, a moje serce się zasklepi, znikną pęknięcia. Rysy pozostaną, blizny przeszłości, ale one nie będą ważne! Tylko człowiek będzie ważny! I będę zdrów! Nie będzie już bólu i zniechęcenia!

Tylko proszę, proszę Cię mój Losie –ześlij na mą drogę Dobrego człowieka. Jeśli nikt się nie zjawi odejdę w zapomnieniu, chyba że nawet śmierć o mnie zapomni....

18.12.2012 - Fenrisek powoli zdrowieje w domu tymczasowym

Zapalenie skóry wciąż jest diagnozowane - wykluczono już dermatofity i nużeńca, ale pojawiło się podejrzenie choroby autoimmunologicznej. Mimo braku jednoznacznej diagnozy, leczenie przynosi efekty - skóra wokół oczu nie jest już tak zaczerwieniona, a piesek czuje się znacznie lepiej. Jedyne czego brakuje mu do szczęścia to kochający dom już na zawsze.

Korzystając z okazji prosimy o wsparcie finansowe dla Fenriska na dalszą diagnostykę i leczenie.

Zdjęcie Fenriska widoczne poniżej przedstawia jego oczka przed i po leczeniu.

17 stycznia Fenris pojechał do domu stałego!

Mamy nadzieję, że jego życie będzie już od teraz szczęśliwe!

A to zdjęcia po paru miesiącach Fenrisa w swojej chacie! Oczka całkiem się zagoiły i Fenris jest bardzo szczęśliwy i kochany przez wszystkich domowników.