Dzień dobry. Adoptowaliśmy ze schroniska w Katowicach pięcioletniego psa i choć było to prawie rok temu, dopiero teraz zdaliśmy sobie sprawę, że istnieje pewien problem, którego sami nie potrafimy rozwiązać, a na dodatek być może to my przyczyniliśmy się do jego powstania. Zorientowaliśmy się bowiem,że piesek nie chce wychodzić na spacery tylko ze mną. Od początku wychodziłam z nim tylko ja, a mąż wówczas, gdy mnie nie było w domu. Wówczas Riko wychodził z nim chętnie ( z nosem przy chodniku, jakby szedł moim tropem)) Tak jest do tej pory. Natomiast piesek nie godzi się na wyjście na spacer z mężem, gdy ja zostaję w domu. Zapiera się, kładzie na chodniku, zawraca i ciągnie w stronę domu lub wybiega przed męża i opiera się o niego przednimi łapkami chcąc go zawrócić, bo przecież ja nie wyszłam, więc nie można iść. Spacer ze mną=chętnie. Spacer z mężem, gdy mnie nie ma=też chętnie. Spacer z mężem, gdy ja jestem w domu=NIEREALNE. Czy jeszcze można to naprawić??? I jak? Bardzo proszę o odpowiedź, gdyż sam pies wiele na tym traci, ja czuję się się czasem zbyt obciążona, a mężowi jest przykro. Dziękuję. Katarzyna