Gdyby można było zobrazować kociego pecha, to wyglądałby tak: duży, biało-czarny kocur o wielkich zielonych oczach, pragnący towarzystwa człowieka, ciekawski, zabawowy, rozgadany. Wyglądałby jak Puszek (K317/21). Jak Ronin. Bo Puszek u nas był Roninem. Pomiędzy jedną adopcją a drugą i kolejną. Puszkiem miał być już do końca życia, już na zawsze. Ale znowu się nie udało. Wrócił. Po raz kolejny. Dlaczego? Bo tak jest łatwiej. Łatwiej jest oddać do schroniska, niż szukać nowego domu. Niż wziąć odpowiedzialność za członka rodziny, który zawsze miał być już Puszkiem.
5 razy. Ronin (Puszek) piąty raz wrócił z adopcji. Piąty! I wiesz co? Nawet go to nie zdołowało. Zachowuje się tak, jakby tak miało być. Jakby takie powroty były normą. Jakby to nie było nic dziwnego.
Ale my wiemy, że to nie jest norma. Że tak nie powinno być. Czy znajdzie się ktoś, kto da mu dom na zawsze? Kto pokaże mu, że życie nie polega na ciągłych powrotach...

Kontakt w sprawie adopcji: Iwona 889 771 107, Ela 504 108 132

Misia

Franek

Bob

Flora

Leo